อ่านข่าวไปเรื่อยๆ.. เปิดเจอเรื่องนี้ อื่ม..น่าสนใจดีนะคะ...
เคยมีโอกาสได้ดูงานด้านเกษตรที่ไต้หวัน แต่นั่นเป็นแปลงข้าวที่เทพื้นซิเมนต์ และนี่ก็คงคล้ายๆกัน น้ำก็กำหนดได้ ปุ๋ยก็ไม่สูญสลายหายไปไหน ดินก็ขุดลอกขึ้นมาบำบัดและลงไปใช้ใหม่ได้ วัชพืชก็ไม่กล้ำกลาย เนื้อที่ก็ไม่เปลือง(ไม่ต้องเผื่อทำท้องร่อง)... ควบคุมได้หมด..
ตลาดก็ไม่จำเป็นไปแข่งขันกับตลาดใหญ่.. แค่ในอำเภอ ในจังหวัดตัวเอง หรือเปิดร้านเปิดแผงขายเองก็ยังไหว.. มีใครมั่งไม่กินผักบุ้ง.. มีร้านอาหารร้านไหนมั่ง ไม่มีผักบุ้ง.. นับว่าตั้งแต่อาหารเช้า กลางวัน เย็น จนดึกดื่นโต้รุ่ง.. "ผักบุ้ง" ก็ยังเรียกหามาเสิร์ฟวางโต๊ะเสมอ..
ต้นเรื่องนี้ เป็นธุรกิจครอบครัวของคุณนิพัฒน์ ม่วงพานิชย์ ชาวสุราษฏร์ธานี ปลูกผักบุ้งในยางรถเก่า สร้างรายได้เสริมช่วงราคายางตก ทำรายได้เป็นกอบเป็นกำเดือนละกว่า 2 หมื่นบาท...
เขาเล่าว่า ข้อดีคือ สามารถควบคุมน้ำ อาหาร และวัชพืชได้ดี รวมถึงระยะเวลาในการเก็บเกี่ยวก็สั้นลง(จากปกติ 25-28 วัน) ได้ความสด ใบสวย และมีลำต้นอวบแก้ว และเป็นการปลูกแบบปลอดสารพิษ เขาใช้ดินตะกอนจากบ่อบำบัดน้ำเสียของโรงงานเนื่องจากเป็นดินที่ไม่มีเมล็ดวัชพืช จากนั้นนำมาตากให้แห้งก่อนนำมาใช้ปลูก
ส่วนเมล็ดพันธุ์ผักบุ้ง ต้องแช่น้ำนาน 6-12 ชั่วโมง ก่อนนำไปหว่านลงบนในกระบะ
จากนั้นก็ดูแลด้วยการรดน้ำเช้าและเย็น (แล้วแต่สภาพอากาศ) ประหยัดต้นทุนอีกชั้นโดยการใช้น้ำหมักชีวะภาพที่ทำจากพืชผักผลไม้ที่มีในท้องถิ่น ทั้งเปลือกทุเรียน มังคุด กระท้อน หรือน้ำหมักปลา และยังไล่แมลงไม่ให้มากินใบได้ด้วย
ที่มา... http://www.chaoprayanews.com