จากการสอบถาม นางรุ่ง นามพราวเสนาะจิต อายุ 59 ปี อยู่บ้านเลขที่ 87 หมู่ที่ 2 ต.ทางพระ อ.โพธิ์ทอง จ.อ่างทอง กล่าวว่า ตนเป็นคนดูแลเจ้าหมูป่าตัวนี้มาหลายปี โดยเจ้าหมู่ป่าตัวนี้ชื่อเจ้า “ยาย่า” เป็นหมูป่าเพศเมีย อายุไม่ทราบแน่ชัด เดาว่าน่าจะ 5 ปีกว่า น้ำหนักน่าจะเป็นร้อยกิโล ซึ่งเจ้ายาย่าตัวนี้ เมื่อ 4 ปีก่อน พระอาจารย์ พระมหาโตนด กันตาโภ อายุ 46 ปี เจ้าอาวาสวัดจันทร์ ได้นำมาจากวัดโตนดในกรุงเทพฯ มาเลี้ยงที่วัดได้ 4 ปี แล้ว โดยปล่อยเลี้ยงตามธรรมชาติ
เจ้ายาย่ากินอาหารได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผลไม้ ผัก ข้าวสุก หรือข้าวสาร โดยเฉพาะข้าวสารที่จะต้องกินก่อนข้าวสุก เนื่องจากก่อนที่พระจะฉันภัตตาหารเสร็จ เจ้ายาย่าจะมารอกินข้าวที่เหลือก้นบาตร โดยก่อนหน้านั้นพระเห็นว่าเจ้ายาย่ามารอ จึงได้นำข้าวสารมาให้กินไปก่อน ปรากฏว่าเจ้ายาย่าก็กินข้าวสารที่พระให้และก็ไปกินข้าวก้นบาตรที่เหลือต่อ เป็นแบบนี้ประจำจนเจ้ายาย่าเคยชินและกินแบบนี้มาตลอด
นอกจากนั้น พฤติกรรมของเจ้ายาย่าจะชอบเดินเล่นในหมู่บ้านทุกวัน โดยไม่ทำร้ายใคร ชาวบ้านก็ไม่มีใครไปทำอะไรมัน ต่างรักและเอ็นดูเจ้ายาย่า มีอยู่วันหนึ่งเจ้ายาย่าไปเล่นในนาข้าวของชาวบ้าน ซึ่งชาวบ้านก็มาบ่นให้เจ้าอาวาสฟัง เจ้าอาวาสจึงเตรียมการให้เจ้ายาย่าไปแต่งงานกับหมูป่าที่วัดอื่น และก็จะให้ไปอยู่ที่วัดนั้นเลย ซึ่งต่อมาคนที่วัดนั้นก็มาดูตัวเจ้ายาย่า จนกระทั่งต่อมาเจ้ายาย่าได้หนีหายออกไปจากวัดนานถึง 15 วัน ก่อนที่จะกลับมาอีกที โดยกลับมาในสภาพที่ผอมโซ
นางรุ่งเล่าต่อว่า เจ้ายาย่าเป็นหมูป่าที่ฉลาดมาก เป็นนางเอกของวัด ใครไปใครมาก็จะมาถ่ายรูปและมาเล่นด้วยเสมอ โดยเฉพาะวัดแห่งนี้เป็นวัดที่ศึกษาธรรม มีประชาชนเข้ามาทำกิจกรรมอยู่ตลอด เมื่อเข้ามาก็อดไม่ได้ที่จะมาหาเจ้ายาย่า จนทุกวันนี้ทุกคนยกให้เจ้ายาย่าเป็นเจ้าของหมู่บ้าน และเป็นจุดขายของวัดไปแล้ว
ด้านพระวิน พระลูกวัด วัดจันทร์ กล่าวว่า “ช่วงตี 4 ถึง ตี 5 เจ้ายาย่าจะออกจากวัดไปเดินเล่น เมื่อพระบิณฑบาตกลับมาก็จะมารอกินข้าวแล้วก็ออกไปเล่นในหมู่บ้านต่อ บางวันก็ไม่กลับมาวัดเลย จะไปหาแหล่งน้ำแหล่งโคลนเล่น วันไหนเป็นวันพระ มีการทำบุญ ก็จะรู้ เดินมาหาคน มากินข้าววัด แสนรู้มาก”