ปลาทูของแม่ อ่านเพื่อเตือนสติทุกคน

แม่ของผมเป็นคนทำอาหารที่บ้านประจำทุกวัน คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน แม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้าและทำอาหารเย็นให้เราตามปกติที่โต๊ะอาหาร แม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียม บนโต๊ะ ต่อหน้าพ่อและทุกๆ คน ผมรอดูว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร

แต่..พ่อไม่ได้พูดอะไรเลยแถมตั้งหน้าตั้งตากินปลาทูไหม้ตัวนั้น และยังหันมาถามกับผมอีกว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง..

ในคืนนั้นหลังอาหารเย็นผมจำได้ว่า ผมได้ยินแม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทูไหม้ และผมไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย

“โอ้ยยย… พ่อชอบปลาทูทอด ทอดเกรียมๆอร่อยมากเลยนะแม่”

คืนต่อมาผมเก็บคำถามในใจ ก่อนนอนผมแน่ถามพ่อว่า

“พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆจริงหรอ?”

พ่อยิ้มและ ลูบหัวผม และตอบว่า แม่ของลูกทำงานหนักมาตลอดทั้งวันแล้ว แค่ปลาทูไหม้ตัวเดียวเอง แค่นี้ไม่ได้ไปทำร้ายใครหรอก แต่คำพูดที่ต่อว่ากันต่างหากที่จะทำให้ทำร้ายน้ำจิตน้ำใจกัน

ชีวิตของคนเรานั้นเต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบนั้นทั้งนั้น แต่ละคนไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวเราเองก็ไม่ได้มีอะไรดีไปมากกว่าคนอื่นๆ

แต่สิ่งที่พ่อได้เรียนรู้ในช่วงชีวิตนั่นก็คือ การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดพลาด ความผิดพลาดของคนอื่นและตัวของเราเอง การเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างของกันและกัน สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่จำเป็น จะต้องรักษาชีวิต รักษาครอบครัว รักษาน้ำใจกัน แค่นี้ก็จะทำให้มีความสุขและใช้ชีวิตได้อย่างยืนยาวแล้ว

“ชีวิตของเรานั้นสั้นเกินกว่าที่จะตื่นมาพร้อมกับความเสียใจ หากวันใดที่เราทำผิดพลาดอะไรไป แค่ตื่นมาทะนุถนอมน้ำใจ พยายามทำความเข้าใจ และให้อภัยกันจะดีกว่า”

ถ้าเรารู้สิ่งเหล่านี้เราจะทำไหม
ถ้าเราบีบแตรใส่คนที่กำลังยืนยึกยักอยู่บริเวณริมถนน ในแยกไฟแดงที่ผ่านมา… ถ้าเรารู้ว่าเขาใส่ขาเทียม เรายังจะบีบแตรใส่เขาไหม

เราจะเดินเบียดชนคนข้างหน้าที่เดินช้ามากๆไหม… ถ้าเรารู้ว่าเขาเพิ่งจะตกงาน

เราจะขำและหัวเราะคนที่แต่งตัวเชยไหม.. ถ้าเรารู้ว่าเขามีชุดเก่งเพียงแค่ชุดเดียว

เราจะดูถูกคนที่ทำงานโรงงานแล้วมาเดินพารากอนไหม… ถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเขา

เราจะหมั่นใส้ลุงที่หัวเราะเสียงดังคนนั้นไหม… ถ้าเรารู้ว่าแกเป็น ม ะ เ ร็ ง ร ะ ย ะ สุ ด ท้ า ย

คนเรานั้นอยู่เสมอว่ากำลังทำอะไรอยู่.. รู้ว่าชีวิตเรากำลังเจอกับอะไร แต่เราไม่มีวันรู้เลยว่า

“คนที่เราเจอ เขากำลังจะทำอะไร”

โลกใบนี้มันกว้าง และโลกก็ไม่ได้หมุนรอบตัวเรา หัดมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆไปบ้าง ให้โอกาส อภัย มีความเข้าใจซึ่งกันและกัน เราจะได้รักและอยู่ด้วยกันได้อย่างยั่งยืน