เจ้าของร้านทอง ใส่ทองเส้นเท่าหนวดกุ้ง
กับบางคนทั้งหมดที่มีในชีวิต ขนมาผูกไว้ที่แขนแขวนที่คอหมด
เจ้าของโชว์รูมรถ...ปั่นจักรยานไปกินโจ๊ก5กิโลกลับอีก5กิโล วันไหนฝนตก ขับกะบะเก่าๆไปซื้อโจ๊กให้เมีย
คนบางคน จะทำทุกวิถีทางให้รู้ว่ากูมีรถหรูหรา
เจ้าของปั๊มน้ำมัน... ขับเวฟไปกินก๋วยเตี๋ยวกับลูก
บางคน...เห็นแดดร้อน จ้างมอร์ไซค์รับจ้างไปซื้อข้าวผัด
คนมีร้อยล้าน... ตื่นตี5 มาเปิดร้าน ทำงาน นอนอีกที4-5ทุ่ม
บางคนรายได้2-3หมื่น ตื่น 8โมงเลิก 4โมงเย็นบอก...ลำบาก
เจ้ขายหมูบางคน ขายได้วันละล้าน เก็บทุกบาทอย่างดี ใส่ตู้เซฟ รีบเอาเข้าแบงค์
คนบางคน มีไม่กี่แสน เอามาเรียงเอามาจัดภาพ ถ่ายรูปโชว์ ลงโซเชี่ยล ให้โลกรู้ว่ากูมี(อันนี้โดนผมด้วย)
เฮียขายส่งอะไหล่รถ ทั่วอีสานมีหลายสิบล้าน กินข้าวแกงข้างบ้าน กับกาแฟ7-11
ผู้จัดการบริษัทของอาเฮียกินกาแฟแก้วเกือบร้อย
เจ้าของร้านอาหารใหญ่เอาข้าวเหลือกลับไปกินบ้าน
เด็กเสิร์ฟร้านเขา...เทกุ้งที่เป็นตัวๆที่ลูกค้ากินเหลือทิ้งหลังเลิกงานไปเช็คอินร้านเหล้า พร้อมถ่ายรูปโชว์
เศรษฐีร้านขายส่งลูกทุกคนมีเงินเดือน จากการทำงานช่วยที่บ้าน
ถัดไปอีกซอยลูกเรียนกรุงเทพบ่นอยากได้โทรศัพท์ใหม่รีบรูดบัตรซื้อให้ไวพอๆกับ 4G
ร้านขายส่งปลาทะเลในตลาดแห่งนึง ขายได้วันเป็นล้าน เจ้าของใส่เสื้อห่านคู่ตัวไม่ถึงร้อยมาแผง
ลูกน้อง...ใส่เสื้อแบรนด์ห้างราคาหลักพันมาทำงาน
ฟังจบ ผมคิดค้านว่า.... ความสุขคนเรามันไม่เหมือนกันปะว่ะ?
คนเราหาเงินมาแล้วไม่ใช้เพื่อให้ตัวเองมีความสุข แล้วจะหาไปทำไม?
รวยแล้วจะใช้ชีวิตยังไง จะพูดไงก็ได้.....
เขาตอบผมว่า....
“คิดถูกแล้วที่บอกว่า รวยแล้วจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ แต่จนอยู่ยังลำบากอยู่จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ ไม่ได้!!”
ผมจุก....เพราะมันจริง
ถ้ายังไม่รวย...ไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตยังไงก็ได้!!!
เหนื่อยหรือยังชีวิต....เซินเจิ้น
cr.สิริทัศน์ สมเสงี่ยม