เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะคะสำหรับเรื่องแบบนี้หลายคนอาจจะนั่งคิดนอนคิดว่าทำไมตัวเราเองทำอะไรก็ไม่ดี ทำอะไรก็ขึ้นสักที รู้สึกน้อยบ้าง บางคนก็หาแนวทางการแก้หรือการทำเพื่อให้สบายใจเช่นเข้าวัดทำบุญ หรือไปหาสถานที่ต่างๆที่ทำให้สบายใจ วันนี้ไข่เจียวจึงนำคาถา ของหลวงปู่จามมาให้ดูกัน เชื่อว่าท่องแล้วจะรวย และเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ บอกเลยว่าแม้แต่พระเณรที่วัดเจดีย์หลวง ยังพากันมาขอเรียน จนต้องปิดกุฏิหนีเลยทีเดียวหลวงปู่จาม3
เรื่องปัจจัย ๔ ขณะที่อยู่วัดเจดีย์หลวง เมืองเชียงใหม่ ทุกครั้งทุกคราวไม่ขาดอะไรสักอัน ยิ่งเรื่องอาหารบิณฑบาตด้วยแล้ว ไม่เคยลำบากเลยได้มาก
หมู่พระเณรไปบิณฑบาตกลับมาได้หมู่ละน้อยเดียว จะฉันก็ไม่พออิ่ม ส่วนผู้ข้าฯ บางวันรถล้อถีบตามมาส่ง ศรัทธาที่เขาใส่บาตรเขาจ้างให้ บางวันก็หิ้วพะรุงพะรัง
เดินไปทางเส้นไหนก็ได้มาทุกเส้นทุกสายบิณฑบาต จนพระเณรเขาอิจฉาหรือบางคนถึงกับเดินตามไปก็มี ยิ่งกว่านั้นมาถามว่า ....
“ ท่านอาจารย์ทำไมรวยอาหารแท้ทำอย่างไร ” ?
“ ก็บุญเก่าของเพิ่น ” ผู้ข้าฯ ตอบ
“ ได้ยินเขาว่า ท่านอาจารย์เจริญคาถา ” ?
“ เจริญคาถาพระสีวลี ”...(หลวงปู่จาม)
“ พวกผมก็เจริญเหมือนกันไม่เห็นร่ำรวยได้มาอย่างท่านอาจารย์เลยครับ คาถาของท่านอาจารย์ว่าอย่างได๋ ” ?
“ ไม่มีคาถมคาถาอะหยังดอก ก็ไปตามปกตินี้หล่ะไปขอข้าวเขามากิน เขาให้ก็เอา เขาไม่ให้ก็แล้วไป เดินไปข้างหน้าจนสุดทางแล้วก็กลับมา ไม่ได้ว่าไม่ได้ขอออกปากกับใคร ”...(หลวงปู่จาม)
“ ท่านอาจารย์ต้องมีคาถาเรียกลาภ พวกผมเคยได้ยินพระเณรวัดพระสิงห์ เมืองเชียงใหม่ เล่าลือกันอยู่ว่า ตุ๊ป่าวัดเจดีย์หลวง ตนหนึ่งเจริญคาถาพระสีวลี ก่อนออกบิณฑบาตจึงได้ร่ำรวยได้อาหารมาก
พวกผมได้ยินมาอย่างนี้ และยังได้เห็นท่านอาจารย์ แบ่งอาหารให้เณรวัดพระสิงห์อีกด้วย ”
พวกเขาไม่ยอมวันต่อมาก็มาขอเรียนคาถาพระสีวลีอีก...หลายครั้งหลายวัน จนผู้ข้าฯ ก็ออกจะรำคาญ จึงได้บอกแก้รำคาญพอแล้วๆ ไป พอคนนี้มาเรียน คนนั้นก็มาเรียน
แต่เราก็บอกว่า หากผู้ใดเคยให้ทานทำบุญมาก่อนแต่หลายภพหลายชาติ คาถาบทนี้จึงจะศักดิ์สิทธิ์เป็นผลเป็นมงคล ทีนี้บางคนเรียนไปก็ได้ผล บางคนเรียนไปเจริญก่อนออกบิณฑบาตกลับมาบาตรเปล่าก็มี
ก็มาต่อว่า หาว่าบอกคาถาไม่จบบท ก็เลยวุ่นวายกันอยู่พักใหญ่ๆ ผู้บิณฑบาตร่ำรวยก็เชื่อศรัทธา ผู้มาใหม่ก็มาขอเรียนอีก วุ่นกันไม่รู้จบ ในที่สุดเลยให้พระนักเรียนนักศึกษาเขาเขียนใส่กระดาษแปะติดกับแผ่นไม้อัดแล้วแขวนไว้หน้ากุฎิว่า...
“ อิติปิโส ภควา สิมพะลี จ มหาเถโร มหาลาโภ มหาลาภัง มหาเตชา สัพพะลาภา ภะวันตุ เม เอตัง มะมะ ”
ก็แก้รำคาญไปอย่างนั้น มันไม่ใช่แก่นสารสาระอะไรหรอก บุพกรรมเคยทำบุญให้ทาน เคยฝากไว้กับพระพุทธศาสนากับโลกสงสารนี้เองก่อนทั้งนั้นแหละ ของใครของมัน ทำไว้ทำมาแล้วต่างหาก…"
ธรรมะประวัติองค์หลวงปู่จาม มหาปุญโญ ผู้มากมีบุญ วัดป่าวิเวกวัฒนาราม (วัดหนองน่อง) บ้านห้วยทราย ต.คำชะอี อ.คำชะอี จ.มุกดาหาร
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะเพราะเรื่องนี้เรียกได้ว่าเป็นความเชื่อส่วนบุคคล และเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้กับใครหลายๆคน
ขอขอบคุณที่มาจาก: พระอรหันต์ สายหลวงปู่มั่น และ ไข่เจียว